Nederlanders Integreren Niet

Maak je geen zorgen, ik wil Nederland niet veranderen in klein Turkije, Suriname of Marokko. Maar laten we eerlijk zijn. Als we over over integratie spreken is het terecht om ons af te vragen: wie zijn 'wij' als Nederlanders dan? Lil’ Kleine, of Gerard Jolink, de Koning, Henk en Ingrid of toch Guido en Barby? En wat dacht je van 'die buitenlanders' die al lang Nederlander zijn, waarom is het zo moeilijk ze Nederlander te noemen? Ze leven toch echt in ons land.

In welke 'wij' moeten buitenlanders integreren? En wat is de 'wij' identiteit voor onze eigen
referentie? Echt een concrete ‘wij’ identiteit hebben we niet, noch een duidelijke onveranderlijke frame van waarden en normen. Het ‘wij’ is redelijk vormloos aan het raken in Nederland. We vallen als volk misschien wel onder een wet die de overheid ons dicteert, maar als samenleving zijn we intrinsiek toch aardig stuurloos.

Dat komt ook omdat de meeste mensen geen idee hebben waar onze samenleving vandaan komt, dus even 'back to the basics'. Een samenleving is vaak gebouwd op bepaalde fundamenten. Maar besef ook dat alles in onze tijd veranderd wordt omdat niks nog heilig wordt gehouden, met andere woorden: veel fundamenten bestaan nu nog even, maar misschien binnenkort niet meer.

Een van de wortels in onze samenleving heeft te maken met menselijke waardigheid. Onze samenleving is gebouwd op Joods-christelijke waarden en normen. De bijbel gaf onze samenleving een onbetwistbare en onveranderlijk besef. Met andere woorden: ondanks vele meningen werd men geconfronteerd met een boodschap die men als heilig accepteerde. En die boodschap hield ook in dat 'de mens is geschapen in het evenbeeld van God'. Wie dus een mens onteert of vermoord, doet dus ook het beeld geweld aan van wat we op aarde hebben van God. Dat is nog helderder geworden na de ontwikkeling van de, voor atheïsten zeer toegankelijke, Theologie van het Lichaam. (door h. Johannes Paulus II )

Deze visie is niet zonder gevolgen, het vormt een frame waarop we ooit onszelf en de samenleving hebben ontwikkeld. Denk eens aan het verschil in levenshouding van een samenleving die de diepte van deze boodschap leert in zien en een samenleving die deze boodschap niet kent en daarom eerder geneigd is om de mens als object te behandelen. Denk eens aan gebeurtenissen waarbij mensen worden vermoord: misschien hadden de daders zich nooit zo ver laten gaan (of gerechtvaardigd gevoeld) als ze deze boodschap hadden gekend. In plaats van muren te bouwen om de ellende van anderen maar ver weg te houden, zouden mensen bruggen bouwen om hoop een toekomst te bouwen. Men zou intrinsieke motivatie vinden om handen uit de mouwen te steken, leren om de schouders er onder te zetten. In plaats van uit een ivoren toren een zondebok te vinden en op je luie gat er over te klagen. Het geloof in en besef van deze menselijke waardigheid, geschapen in het evenbeeld van God, moedigt ons aan tot liefdadigheid.

De smaak van deze visie over de mens is nog een beetje te proeven in ons Nederland, maar vroeg of laat verdwijnt dit ingrediënt. Het wordt volledig vergeten omdat we niet langer de bron van de boodschap kennen, omdat de bron van deze boodschap niet in ere bewaard heeft. En we weten allemaal: niet de geschiedenis, maar de mens herhaalt zich.

Op TV worden we bestormd door gebeurtenissen en feiten. Maar ja: sinds wanneer gaat het bij de mens alleen maar over feiten? Alsof we een object zijn die niet kan veranderen, en wat kan veranderen, kan verbeteren.

Dit filmpje inspireerde mij om hier eens over te schrijven:
Link


Een korte samenvatting van Theologie van het Lichaam:
Link