Meetmyexperience

I n reactie op een voorwoord over altruïsme schreef ik dit stuk als  toevoeging op de conclusies uit het boek ‘The Price of Altruism’: wetenschappers kunnen slechts het tastbare (immanente) meten, intentie  blijft onzichtbaar. Intentie is wel hetgeen ons mensen drijft, bijvoorbeeld die om een veilige vlucht uit te voeren. Het is dan ook jammer dat de genoemde wetenschapper vanuit zijn vakgebied iets wil verklaren wat buiten zijn vakgebied ligt en daarmee verwarring schept. Getrokken conclusies zeggen soms meer over iemands denkkader dan over de rea liteit zelf. Uit het volgende betoog valt misschien op te maken dat de focus op alleen altruïsme het leven wel heel complex maakt, aangezien relaties relatief aan elkaar zijn. Om meer licht op het onderwerp te schijnen maak ik voornamelijk gebruik van de H. Johannes Paulus II en paus Franciscus.

M aak je geen zorgen, ik wil Nederland niet veranderen in klein Turkije, Suriname of Marokko. Maar laten we eerlijk zijn. Als we over ove r integratie spreken is het terecht om ons af te vragen: wie zijn 'wij' als Nederlanders dan? Lil’ Kleine, of Gerard Jolink, de Koning, Henk en Ingrid of toch Guido en Barby? En wat dacht je van 'die buitenlanders' die al lang Nederlander zijn, waarom is het zo moeilijk ze Nederlander te noemen? Ze leven toch echt in ons land. In welke 'wij' moeten buitenlanders integreren? En wat is de 'wij' identiteit voor onze eigen referentie? Echt een concrete ‘wij’ identiteit hebben we niet, noch een duidelijke onveranderlijke frame van waarden en normen. Het ‘wij’ is redelijk vormloos aan het raken in Nederland. We vallen als volk misschien wel onder een wet die de overheid ons dicteert, maar als samenleving zijn we intrinsiek toch aardig stuurloos. Dat komt ook omdat de meeste mensen geen idee hebben waar onze sam