Meetmyexperience

Voor katholieken zijn er zoveel manieren om te groeien in geloof! Het is niet ‘of dit, of dat’, maar ‘en dit en dat’. Tijd verspillen is dus zonde want er is zoveel goeds te doen in dit korte leven! Je kan je bijvoorbeeld verdiepen in moraal door een boek te lezen en zo onder woorden leren brengen hoe het geloof doorwerkt in de mens. En als het een goed boek moet zijn, dan moet je deze hebben. Hij is namelijk heel ordelijk opgebouwd, helder verwoord en dun! En als er lastige zinnen zijn dan wordt het altijd toegelicht met een voorbeeld uit de praktijk. Je zal ontdekken hoe het komt dat we moeite moeten doen om de kunst van het leven onder de knie te krijgen. Ben je benieuwd naar begrippen als vrijheid, de wil en het verstand, moraal en geweten ; dan kun je door dit boek een onzichtbare dans ontdekken die wij mensen met de schoonheid van het leven kunnen voeren. Om het zo maar te zeggen: een verheven moraal leidt tot een hemels feestmaal. Boek te verkrijgen via deze LINK

De Heer geve ons zijn vrede…en dan opletten! De zin is onderdeel van een gebed na de maaltijd, waarbij het antwoord luid: ‘en het eeuwige leven’. Iemand attendeerde me op een klein detail; namelijk dat het heel belangrijk is om de ‘e’ op het eind van ‘eeuwige’ uit te spreken. Het is een nuance, maar waarom is dat zo belangrijk? We kunnen even kijken naar een ander voorbeeld. We vervangen daarom het woord ‘eeuwig’ voor ‘goed’. Wie zegt: ‘het goed leven’, spreekt over een manier van leven, het leven als werkwoord. Maar wie zegt: ‘het goede leven’ zegt iets over leven zelf, het leven als onderwerp. Voor de taal techneuten: eeuwig leven (bijwoord + werkwoord) en het eeuwige leven (bijvoeglijk naamwoord en zelfstandig naamwoord). Wie het gebedje op de juiste manier afsluit bevestigt dus niet dat God dit leven eeuwig laat zijn, maar eerder dat hij een leven geeft wat eeuwig is. Dat leven kan natuurlijk in de hemel of de hel zijn. De snelste weg naar geluk. Onze leermee

Een herinnering. Vandaag herinnerde ik opeens hoe ik ooit met mijn vader wandelde als kind. Hij was Libanees en bekeek onze samenleving vanuit zijn achtergrond. Daar heb ik veel van geleerd. Het was, zo zag hij het in elk geval, 'not done' om een hond of kat een naam te geven die ook aan een mens gegeven zou kunnen worden. Om eerlijk te zijn was ik dit al lang vergeten. De hond. 'Teun, Teun!' Hoorde ik een vrouw vandaag roepen. Toen ik omkeek zag ik dat ze haar hond riep. Dan weet je gelijk waarom ik dus terugdacht aan wat papa ooit tegen me zei. De les. Ooit zag ik een film waarin twee kinderen mochten raden wat voor smaak er in een reep chocola verwerkt was. Een van de jongens proefde het goed, amandel. Terwijl de ander het helemaal verkeerd had met zijn rough guess: "Kaneel?" Zoals je ziet, we zijn niet allemaal fijnproevers. En de ingredienten van de samenleving zijn best moeilijk te ontdekken, al helemaal als je niet proeft. Tijd om te p

I n reactie op een voorwoord over altruïsme schreef ik dit stuk als  toevoeging op de conclusies uit het boek ‘The Price of Altruism’: wetenschappers kunnen slechts het tastbare (immanente) meten, intentie  blijft onzichtbaar. Intentie is wel hetgeen ons mensen drijft, bijvoorbeeld die om een veilige vlucht uit te voeren. Het is dan ook jammer dat de genoemde wetenschapper vanuit zijn vakgebied iets wil verklaren wat buiten zijn vakgebied ligt en daarmee verwarring schept. Getrokken conclusies zeggen soms meer over iemands denkkader dan over de rea liteit zelf. Uit het volgende betoog valt misschien op te maken dat de focus op alleen altruïsme het leven wel heel complex maakt, aangezien relaties relatief aan elkaar zijn. Om meer licht op het onderwerp te schijnen maak ik voornamelijk gebruik van de H. Johannes Paulus II en paus Franciscus.

M aak je geen zorgen, ik wil Nederland niet veranderen in klein Turkije, Suriname of Marokko. Maar laten we eerlijk zijn. Als we over ove r integratie spreken is het terecht om ons af te vragen: wie zijn 'wij' als Nederlanders dan? Lil’ Kleine, of Gerard Jolink, de Koning, Henk en Ingrid of toch Guido en Barby? En wat dacht je van 'die buitenlanders' die al lang Nederlander zijn, waarom is het zo moeilijk ze Nederlander te noemen? Ze leven toch echt in ons land. In welke 'wij' moeten buitenlanders integreren? En wat is de 'wij' identiteit voor onze eigen referentie? Echt een concrete ‘wij’ identiteit hebben we niet, noch een duidelijke onveranderlijke frame van waarden en normen. Het ‘wij’ is redelijk vormloos aan het raken in Nederland. We vallen als volk misschien wel onder een wet die de overheid ons dicteert, maar als samenleving zijn we intrinsiek toch aardig stuurloos. Dat komt ook omdat de meeste mensen geen idee hebben waar onze sam